«Սլացքի հետ հայկյան նետի» մեզ են հասել մեր ինքնությունն ու հավերժությունը, որովհետև եղել են դրանք արժանապատվորեն կրողներ, անսահման երկյուղածությամբ ու խնամքով պահպանողներ և ամենայն պատասխանատվությամբ փոխանցողներ:
1985 թվականի գարնանը սրտաբան Զավեն Դոլաբջյանն իր ընտանիքով անվերադարձ պիտի մեկներ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ: Ես տեսնում էի Զավենի մտատանջ և սրտաբեկ վիճակը ու չէի շտապում խոսել նրա հետ, մինչ իր խոսք բացելը:
«Հա՛յր մեր, թող Քո կամքը լինի Երկրի վրա` ինչպես եւ Երկնքում է»,-աղոթում ենք ամեն օր, սակայն հազվադեպ խորապես գիտակցելով, թե ինչ է նշանակում հետամուտ լինել Աստծո կամքի կատարմանը: Իրականում չենք էլ ընկալում, որ մե՛նք ենք այդ կամքը իրագործողները:
Կյանքում ամեն ինչ ողորմություն է, և ամեն ինչ կյանքում կարող է ուրախություն լինել, եթե ուրախալից սրտով հավասարապես ընդունվեն թե՛ այն, ինչ տրվում է, թե՛ այն, ինչ որ վերցվում է:
Այսօր շատ մեռելոտի մեղքերի կողքին մեր ազգի մեջ տարածված է կախարդության մեղքը, այսինքն՝ մարդկանց կողմից սատանայական չար ուժերի միջոցով ապագան կանխագուշակելով, իրենց նպատակին նենգությամբ ու չարությամբ հասնելու անհագ ցանկությունը:
Յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինում են պահեր, երբ բնական, բնությունից մեզ տրված մենությունը հանկարծ սկսում է թվալ անտանելի ու դառը, երբ քեզ բոլորի կողմից լքված ես զգում, անօգնական, բարեկամ ես փնտրում, իսկ բարեկամ չկա։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...